عیدآمد و ماخانه ی خود رانتکاندیم
گردی نستردیم و غباری نفشاندیم
دیدیم که درکسوت بخت آمده نوروز
ازبی دلی اورازدر خانه براندیم
هرجاگذری ,غلغله وشادی وشوراست
ماآتش اندوه به آبی ننشاندیم
آفاق پرازپیک و پیام است ولی ما
پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم
احباب کهن رانه یکی نامه بدادیم
اصحاب جوان رانه یکی بوسه ستاندیم
من دانم و غمگین دلت ای خسته کبوتر
سالی سپری گشت و تو رامانپراندیم
صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
مااین خرک لنگ ,زجویی نجهاندیم
ماننده افسون زدگان ره به حقیقت
بستیم وجزافسانه بیهودهنخواندیم
ازنه خم گردون بگذشتندحریفان
مسکین من ودل ,درخم این زاویه ماندیم
توفان بتکاند مگر((امید))که صدبار
عیدآمدو ماخانه ی خودرانتکاندیم
(مهدی اخوان ثالث)